Yüzlerce yazısını çeşitli mecralarda okuyan ben; Cumhuriyet aşığı, Atatürk sevdalısı ve demokrasi yanlısı olan ve asla kalemini satışa çıkarmamış olan o büyük ustayı bire bir tanıma fırsatı bulamamış ben; beş dakika bile olsa, telefonla dahi konuşabilme şansını yakalayamamış ben; bırakın beş dakikayı, kendisiyle iki kelime edememiş ben; maalesef ki, ne kadar şanssızım, talihsiz ve bahtsızım!

Oysaki dağarcığımdan silinmeyen, geçen yılın 4 Ekim’inde kaleme aldıklarını okurken, bugünü görememiş ve hatta O’nun bugünü gördüğünü de anlamamıştım. Sıradan bir ayrılık yazısıydı o gün benim için; sarı ve hüzünlü bir ayrılık;

“…

Ayrılık mevsimidir bu aylar…
Her sene bu aylarda ben “ayrılık” yazımı yazarım…
Her cümlenin sonuna noktalar, artı iki damla…
Hüzün günleridir…
Yaş gözden ayrılır…

Küçük köpek kaç gündür arkadaşı çocuğu arıyor kumsalda…
Arada bir koşuyor kendi kendine…
Koşunca arkadaşı gelecek sanıyor…
Nereden bilsin…
Bu mevsim ayrılık zamanıdır…

Dün gece ilk yağmur yağdı…
Çatılarda tıkır tıkır…
Küçük gölcükler oluştu sokakta…
Kediler saçak altlarına sığındılar…
Bu sonbahar yağmurları, sanki doğanın ayrılıklara ağlayışıdır…

Yaz aşklarında bu günlerde tenler ayrılır…
Ne çok giden olur…
Ne çok el sallanır bu mevsimde…
O ne çok vedadır…
Bu mevsimde ne çok “Beni unutma!..” vardır…

Ayrılık mevsimidir bu aylar…

Aklında bir hüzzam şarkı…
Bir de ayrılıkların sızısı kalır…
‘Bütün kuşlar vefasız, mevsim artık sonbahar…’.”

Evet, Bekir Coşkun Usta; bugünlerin “Hüzün Günleri” olduğu gerçeğini bir kez daha öğrettin bizlere… Ayrılık yazını o günden yazmışsın ve iki damla yaş ayırmışsın sonuna da… Mevsimin ayrılığa çaldığını, içerisindeki “Beni Unutmaları” ve “Sonbaharı” hatırlatmışsın ve hayatımızın bir parçası olduğu gerçeğini de unutmayalım diye tekrar tekrar “Ayrılığın Zamanını” yazmışsın bizlere… Mevsim sonbahar da olsa “ Ayrılık Yok”! Seni asla unutmayacağız ve kalemini örnek alacağız. Işıklar içerisinde uyu…